فرشته اي كه بالهاشُ گم كرد

سیبی هستی آویزان از شاخه‌ای در آسمان باور کن عابد نیستم عاشقی ناگزیرم که چنین دست‌هایم را به چیدن تو بلند کرده‌ام

نفس که می‌کشی، آرام می‌شوم دلت که می‌گیرد گریان آه که می‌کشی، زار می‌زنم؛ لبخند می‌زنی، ذوق می‌کنم .. ازابتدا جزئی از همیم؛ درد می‌کشم به دنیا می‌آیی . . کودک هستی، هم‌بازی‌ات هستم؛ مدرسه می‌روی، هم‌کلاسی‌ات؛ بزرگ می‌شوی، دوست بی‌کلک... و بزرگتر که می‌شوی غریبه می‌شوم ،،گاهی ... یادت نرود، من همانم که هم بازی تو بوده‌ام همانقدر کودک همانقدر ساده که هرچه گفته‌ای، باور کرده‌ام من عوض نشده‌ام ... تو بزرگ شده‌ای ... و هرچه بزرگتر، دورتر و هنوز لبخند را بر چهره دارم! من همانم که هستم بارها چشم گذاشته‌ام و تو قایم شده‌ای خودم را به ندیدن زده‌ام، تو برده‌ای و لبخند زده‌ام ! حتی وقتی نوبت تو می‌شود بگویی دوستت دارم ، من میگویم ،، دوستت دار...

من فقط عاشق اینم حرف قلبتو بدونم الکی‌ بگم جدا شیم تو بگی‌ که نمی‌تونم من فقط عاشق اینم بگی‌ از همه بیزاری دو سه روز پیدام نشه تا ببینم چه حالی‌ داری من فقط عاشق اینم عمری از خدا بگیرم انقدر زنده بمونم تا بجای تو بمیرم من فقط عاشق اینم روز‌هایی که با تو تنهام کارو بار زندگیمو بذارم برای فردا من فقط عاشق اینم وقتی‌ از همه کلافم بشینم یه گوشهٔ دنج موهای تورو ببافم عاشق اون لحظه‌ام که پشت پنجره بشینم حواست به من نباشه دزدکی تورو ببینم من فقط عاشق اینم عمری از خدا بگیرم انقدر زنده بمونم تا بجای تو بمیرم من فقط عاشق اینم عمری از خدا بگیرم انقدر زنده بمونم تا به جای تو بمیرم ... NAVID ...

عشق من، من به تو مي انديشم نه به تنهايي خويش از پس شيشه تو را مي بينم که گرفتي مرا در بر خويش من وضو با نفس خيال تو ميگيرم و تو را مي خوانم و به شوق فردا که تو را خواهم ديد چشم به راه مي مانم تن من پاره اي از آن تن توست و قشنگترين شباي پر ستاره شب توست NAVID ...

من دعا مى خوانم با لبِ پُر زِ سكوتِ غنچه ...  من دعا مى خوانم با دِل سرشار از فريادِ موج ... من پُر از شور و حيات وپُر از شوقِ رسيدن به تواَم... و چِقدر شادم من و چقدر زندگى امروز قشنگ و زيباست... آرى.... آرى... كه جهان پُر زِ تمناى تماشاست... من خدا را خواندم ، وقتى از شوقِ درونِ خود نمى گُنجيدم... و جهان را ديدم ... و جهانى كه پُر از زيباييست.... و خدا خواست كه احساس كنم دنيا را... و خدا خواند مرا به اُفق... كه از آن شوقِ پريدن را احساس كنم... و چقدر شادم من...كه تو مى آيى. ...

دل من تنگ بلوریست که یک ماهی سرخ کوچک  روزگاریست که درآن مهمان است نه که مهمان که دراین دورخراب  همه دنیای من است وجان است  ماهیِ کوچک من کوچک نیست  وبزرگ است به اندازه دریای دلم ودلی داردکه مملوازپاکی وسرسبزی هاست وه که این ماهی زیباوقشنگ بانگاهی که پرازوسوسه خواستن است هرنفس به کجامیبردآرام دلم گاه دریای دلم طوفانیست ازهیاهو و شروشور دلش وزمانی که دلش آرام است دلم ازهرچه پریشانی واندوه تهی ست شاه ماهیِ دلم هرچه که هست رمزامواج پراز زندگی این دریاست واگرروزی ازاین تنگ بلورین برود شیشه وسعت آبی دلم ...

اى آغاز شده در من ، اى جوانه زده در وجودم ، بيا و سيراب كن گوشهايمان را از صداى خنده هايت ، گونه هايمان را از لرزش نفسهايت و چشم هايمان را از ديدن رويش و باليدنت و بگذار عشق فصل ثابتى باشد از كتاب زندگى ما.

تمامِ هوا را بو مى كشم  چشم مى دوزم ، زُل مى زنم ... انگشتم را بر لبانِ زمين مى گذارم : " هيس ! مى خواهم رَدِّ نفس هايش به گوش رِسد ...!"  امّا... ! گوشم درد مى گيرد از اين همه بى صدايى.  دل تنگى هايم را مچاله مى كنم و پرت مى كنم سمتِ آسمان !  دلواپَسِ تو مى شوم كه كجاىِ قصه مان سكوت كرده اى كه تو را نمى شنوم .....  باز هم دلم تنگ شده.... Navid